Hoe blijf je bidden als God stil lijkt?

Heb jij je ooit zo in je gebedsleven gevoeld?

Je gaat naar God voor gebed, je stort je hart en ziel voor Hem uit,  smeekt Hem om genade met je te hebben (alstublieft, God, laat mijn lichaam deze maand werken, alleen deze ene keer, ik weet dat niets voor U onmogelijk is). . . ..maar als je ‘amen’ zegt, kun je het niet helpen en voelt het alsof je net een uur hebt zitten praten met jezelf.

Heel ons christelijke leven is ons verteld dat God van ons houdt, wil wat het beste voor ons is, en krachtig genoeg is om alles te doen wat we ons maar ook verbeelden – als we maar geloof hebben.

Dus als het enige wat we willen, meer dan wat dan ook in de wereld, is om een baby te krijgen, en God zegt geen “ja” -maand na maand, jaar na jaar- dan kruipt er twijfel en angst naar binnen. Helaas, is gebed niet het soort tweerichtingsgesprek dat we gewend zijn. Als God ons alleen maar zou meenemen voor een kop koffie, en met zijn vriendelijke vader ogen naar ons zou kijken, onze hand zou pakken en zou zeggen: “Ik hoor jou en ik hou van je met heel mijn hart, maar ik kan niet “JA” zeggen tegen je wens, vanwege de volgende liefdevolle, logische redenen. . .”

 

Maar we krijgen dat gesprek niet, of wel? We krijgen alleen stilte. En in die stilte begint Satan te fluisteren – woorden van twijfel, woorden van angst, woorden van beschuldiging: God houdt niet van je. Dit is jouw schuld. God moet boos op je zijn. Als je meer…… was (vul de blanco in: gelovig, trouw, rechtvaardig, geduldig, onzelfzuchtig, eerlijk, of geestelijk) zou je al zwanger zijn.

Tijdens onze jaren van onvruchtbaarheid heb ik geleerd de Bijbel te gebruiken om Gods helft van het gesprek in te vullen. Hoe moeilijker het gebed werd, hoe meer ik me aan mijn Bijbel vastklampte.

Toen ik me vergeten of verlaten voelde door God, las ik Jesaja 49:15: “Een moeder zorgt toch ook goed voor het kind dat ze in haar buik gedragen heeft? Ze vergeet haar kind nooit. En zelfs al zou een moeder haar kind vergeten, ik zal jou nooit vergeten!”

Toen ik me niet gezien voelde door God, las ik Mattheüs 10: 29-31: “Mussen kosten bijna niets, je hebt er al twee voor een paar cent. Toch valt er dankzij de macht van God, jullie Vader, geen mis zomaar door op de grond. God weet zelfs hoeveel haren je op je hoofd hebt. Je hoeft dus niet bang te zijn. Jullie zijn voor God veel belangrijker dan mussen.”

Toen het voelde alsof  God onvriendelijk was en dat mijn onvruchtbaarheid een teken was van zijn ongenoegen, las ik Klaagliederen 3: 21-26, 32-33: “Maar ik blijf vertrouwen, omdat ik weet: De Heer is goed voor zijn volk, we leven nog! Zijn liefde blijft altijd bestaan, Zijn trouw is groot, Hij zorgt voor ons, elke dag weer. De Heer is alles wat ik nodig heb, op hem vertrouw ik. De Heer is goed voor mensen die Hem blijven zoeken. Het is goed om stil te wachten op de Heer, want Hij zal mensen altijd bevrijden. (…) Als hij ons laat lijden, troost Hij ons ook, want zijn liefde is groot. Hij geniet er niet van om mensen te laten lijden.”

Reddingsboei

Teksten zoals deze herinneren ons aan wat waar is wanneer we geneigd zijn te twijfelen. Ze herinneren ons eraan hoe God over ons denkt wanneer we worstelen om die liefde te zien. Ze herinneren ons eraan hoe getrouw en goed Hij is. Dat Hij nog steeds van ons houdt, zelfs als Hij ons toestaat moeilijke tijden door te maken. Dat Hij trouw is en liefheeft, zelfs wanneer Hij zegt “wacht” veel langer dan we ons ooit hadden kunnen voorstellen. . . zelfs wanneer hij “nee” zegt.

“Als God lijkt te zwijgen aan de andere kant van jouw gebeden, laat de Bijbel dan Gods helft van het gesprek invullen.”

Laat het de woorden spreken die je hart nodig heeft om te horen van je hemelse Vader. De teksten in dit bericht kunnen als vertrekpunt dienen, maar ik moedig je aan om je eigen teksten te vinden – de verzen die spreken over jouw twijfels, onzekerheden en wrok. Houd vast aan die verzen, als een reddingsboei in je geestelijk leven, en laat ze je door ruw water voeren, helemaal tot aan de kust.

Wat we tegen God zeggen

En hoe zit het met onze helft van het gesprek? Hoe moeten we tot God spreken wanneer we verdriet hebben? De Bijbel geeft ons talloze voorbeelden van gekwetste mensen die echte, rauwe gebeden baden toen God stil leek te zijn.

In Psalm 22 roept David: “Mijn God, mijn God, waarom hebt u mij alleen gelaten? Hoe hard ik ook scheeuw, u redt mij niet, u blijft ver weg. Overdag roep ik: ‘Mijn God!’ maar u antwoordt niet. ‘s Nachts roep ik: ‘Mijn God!’ maar ik krijg geen rust”. Wat een aangrijpend, krachtig pleidooi!

In Psalm 31 bidt David: “Help mij Heer, want het gaat slecht met mij. Mijn ogen zijn rood van het huilen. Doodmoe ben ik, mijn hele lichaam doet pijn. Mijn leven is vol zorgen, elke dag heb ik verdriet. Ik heb geen kracht meer, en ik voel me ellendig (vs 10-11). (…) Maar ik vertrouw op u, Heer; Ik zeg: “U bent mijn God.” Mijn tijden liggen in uw handen “(vers 9, 14-15). Opnieuw vinden we gekwelde eerlijkheid in combinatie met eerbiedig respect.

Je mag boos zijn op God, Hij kan tegen een stootje!